Deustun ibili zineneko pasadizoak eta Unibertsitateko oroipenak
Oso goiz heltzea gogoratzen dut, ondo aparkatzeko. Klaseak zortzietan hasten genituen. Aita Comín eta bere Aljebra dut gogoan, Aita Hurtado, Charo eta Basic-a eta Cobol-a, Angelen taberna eta tortillazko ogitartekoak… Adiskide handiak egin nituen unibertsitatean, klaseak atsegingarriak izaten ziren, jaietan gozatzen nuen, hirugarren mailako ikasketa bidaia ere gogoan dut. Adiskide horiekin egoteko oraindik ere tarteak ateratzen ditut, gure bizimodu korapilatsu, arin eta lanpetuan, unibertsitateko une magikoak eta gogoangarriak partekatzeko.
Notak jasotzeko sistema pentsaezina da gaur egungo munduan, teknologia eta digitalizazio garaian. Zelan jakiten genuen zer nota atera genuen? Papertxo bat ematen ziguten irakasgai bakoitzerako notarekin. Nork ematen zituen? Eskolazainak. Non? Ilara luzeak egiten genituen eskolazainen garitaren aurrean (batzuek beldurraren ilara esaten zioten), NANa erakutsi eta eskolazainak bilatzen zuen irakasgaien kutxetan. Ez zenekien zenbat nota zeuden aterata: bat, bi ala batere ez. Eskolazainaren aurreko une hori, papertxo bat, bi edo hiru bilatzen zituen bitartekoa, luze baino luzeago egiten zitzaigun. Papertxoa hartu eta pozez saltoka hasten zinen edo tristura sartzen zitzaizun. Ikaskideek gainditu zuten ala ez jakiteko, aurpegira begiratu eta haren aurpegiera ikustea edo oihuak aditzea baino ez zegoen, papera jaso ondoren.