Álvaro González

Ikasketak Industria Diseinuko Ing. Bizilekua España

Dena hasi zen gidatzeko, autoak gidatzeko zuen zaletasunarekin. Horri bidaiatzeko gogoa gehitzen badiogu, lagunek esaten duten bezala, “taxista ematen dut”, beti batetik bestera bidaian.

Ezagun batzuek Marokon izan zuten boluntariotzako esperientzia ezagutu ondoren, pentsatzen hasi zen nor etorriko zen bertarekin esperientzia hori bizitzen, antzinako auto bat prestatu behar baita horretarako, eta berak ez zuen halakorik. Eta beti esan ohi den bezala, aurrean duzuna ikusi ere ez duzula egiten, ba, bere lagun Jaime sartu zen atetik eta berehala konturatu zen bera zela egokiena halako esperientzia bat bizitzeko.

Bidaia prestatzen hasi zirenetik, lana banatu zuten: Jaime arduratu zen autoari zegokion guztiaz eta bera, antolaketaz, babesleez, laguntzaileez, etab.

Urte luze batez aurkezpen, mezu eta lan asko egin ondoren, esan ahal genuen dena zegoela prest, gure ideia Deustuko Unibertsitatera transmititzea lortu genuela eta unibertsitate handi bat ordezkatuz gindoazela abentura handi horretan.

Heldu zen eguna, otoitz baino ez zuten egin behar haien bala gorriak, “gure abentura hartako adiskideak”, Peugeot 205ak, duela 30 urteko Palentziako matrikula zuenak, lehenengo etapari eutsi ziezaion: Espainia puntatik puntara gurutzatzeari, Tangerrera bideko ferrya hartzeko.

Hain zihoazen kargatuta, autoaren muturrak gora egiten zuen eta, aldapa bat igo behar zen bakoitzean, biok jartzen ziren autoa animatzen. Errealitatearekin lehenengo harremana zen. Beste auto batekin gurutzatzen ziren bakoitzean klaxona jotzen zien animoa emateko.

Halako batean, heldu ziren Marokora, Madrilgo ICADEko ikasleekin zihoazen beste lau auto ezagutu zituzten, eta harrezkero ez ziren banandu Rallyaren etapa guztietan.

Argi zegoen basamortua ikustea, han lo egitea eta bizitzea eta Marokok dituen paisaia gailen horiek inbidiagarriak zirela; baina, egia esan, “barrutik hunkitu gintuen hangoak ezagutzeak eta haiekin hitz egiteak. Mendebaldeko batentzat pentsaezina zen 5 urteko ume bat oinutsik basamortuaren erdian aurkitzea, zure zain, autoa gelditu, zeozertxo eman eta berehala haren aurpegia aldatzea eta barru-barruko irribarrea zeuri ere ateratzea. Eta ez hori bakarrik, handik lasterrera ulertzen zenuen ume horrek orduak eta orduak eman zituela oinez, agian handik pasatuko ziren auto zahar batzuen berri entzun zuelako. Eta zuk 5 ordu emanak zenituen hautsa eta harea baino ikusten ez ziren inguru batean. Orduan ulertzen zenuen beharrizana, lagundu beharra, gizatasun beharra”

Funtsezko balioak dira pertsona gisa hazteko. Jaimek eta berak islatuta ikusi dituzte balio horiek esperientzia horretan eta konturatu ziren haien etxean lehenik eta unibertsitateko prestakuntzan gero erakutsi nahi izan dizkietela.